yaptığım şeylere benim bile inanasım gelmiyor. yok ya ben bunu yapmadım heralde, yapmış olamam diyorum ama sonra bakıyorum hikayenin altında benden başka kimsenin imzası yok. şimdi anlatacağım olay bi kaç gün önce yaşandı. ben bu güne kadar bekledim. geçer sandım. unuturum sandım. eğer yeterince unutursam bi gün biri bana bunu anlattığında hadi be diyip şaşıracaktım üstelik, hatta hikayenin kahramanlarını gözümde canlandırıp gülecektim belkide. olmayacak galiba. Bostanlı'da bindim vapura, Pasaport'a doğru gidiyorum. üst katta oturuyorum her zamanki gibi. rüzgar esiyor ve gölge. biraz izledim insanları,denizi, diğer vapurları falan sonra sıkılınca onlardan test kitabımı çıkardım çözmeye başladım. evden çıkarken bir haftadır çıkarttığım tarih notlarını test kitabının arasına koyduğumu unutarak. gayet güzel giderken giderken sen bu notlar uç o rüzgarda! hiiiççç farketmedim bile. omzuma bir el dokundu. bi çocuk işte benim yaşımda falan, spor yapıyorum beeeenn diye basbas bağıran bir vücut, "bu notlar sizin sanırım." ben bu cümleyi duyar duymaz nevrim döndü! notların bir an denize uçtuğunu ve hepsinin yavaş yavaş deniz suyunda çözündüğünü gördüm, sonra kendime küfür edişlerim izledi bunu ardından gözlerimde yaşlar belirdi... sonra birden ayıldım çocuğun elinden kaptım notları, "aaaa siz hayatımı kurtardınız ya. çok çok çok teşekkür ederim valla süpersiniz." dedim ve çocuğun boynuna atlayıp öptüm iki yanağından! o an bana bi aydınlanma geldi. tabi bunda çocuğun kocaman açılmış gözlerinin de etkisi büyük. mimiksiz bir şekilde "benim ineceğim durak geldi." diyip çantamıda kaptığım gibi alt kata koştum. vapurdayım ya ne durağı... allahım ben ne yaptım.. çocuk inşallah arkamdan gelmiyodur.. gelirse denize tlarım yüzerek geçerim kıyıya yaklaştık zaten.. ay kesin deli sandı beni.. inşallah deli sanmıştır ya.. deliyim ben deliyim.. inanmazsa bi daha mı öpsem acaba çocuğu iyice emin olsun yani deli olduğumdan.. ay ne saçmalıyorum iyice boka sardırıcam.. ay keşke gözümde gözlük olsaydı tanımazdı beni belki.. uufff rezillik... diye diye ben vapurdan inmişim, kursa yetişmişim falan. ne diyim ki! allah akıl fikir dağıtırken ben tuvaletteymişim galiba.