bu hikayenin zamanı yok.yeri;dünyanın en güzel şehri..
şehrin ortasında,yüzyıllar öncesinden kalmış bir kule.kulede biri.o biri ki,yüzyıllar öncesinide,şimdiyide seven biri.özleyen biri..gözleyen biri.. uyumayan biri.. uyuyamayan..
aslında şimdi size anlatmak istedikleri çok farklı şeyler ama şimdi bile kaleminin anlatmaması,unutması hatta unuttuğunu sandığı şeylere kaymasını izliyor.engel olmak ya da olmamak arasında gidip geliyor ama biliyor boşuna,en başından beri yaptığı şeyi yapacak yine,sonunda oluruna bırakacak herşeyi,kendini bir yaprağa dönüştürüp,kulenin en tepesinden bırakacak sevdiği şehrin rüzgarına..
yaptığı şeyin doğru olup olmadığı umrunda bile değil,kolayı seçecek,rüzgara güvenecek..zaten bu kuleyede,bu şehrede o hiç bilmediği rüzgarla gelmedi mi.
yaşadıkları çok bişey değil aslında ama yaşı küçük işte.kendini cin sanıyor ama bir de bakıyor en safıymış şehrin.önce şaşırıyor düştüğü hallere,aldırmaz davranıyor bi müddet.sonra "bunlar beni üzemez,çok gördüm ben bunlardan"edalarında dolanıyor azcık ama ne zaman ki güneş batıp,ay da kendini gösterince,o,kulesinde ki yatağında birbir yüzleşiyor içinde ki kendiyle.rüzgardan ırakta,kocaman yatağında yıldızların gözü önünde..üzülüyor tabi.o kadar gördüğü,izlediği,bildiği şeylere rağmen,nasıl olurda bu kadar saf olur düşünüyor bunu.çözüm bulmaya çalışmıyor,kolayını buluyor yine,"kendimi böyle seviyorum" diyor.
bütün insanlar anlaşılabilir sanıyor ama gün geliyor bazılarını çözemiyor.izliyor,dinliyor,olmuyor..bazı insanların yaptıklarıyla konuştukları arasında ki senkron bozukluğunu fark ediyor.bunlardan etkilendiği için kendine kızıyor azıcık,kulesinin kapısını araladığı o günü düşünüyor.bu senkron bozukluğunu tamir edebilir mi merak ediyor.düzeltirse herşey istediği gibi olur mu bunu bilmek istiyor.niye bi insan böyle garip davranır,birinin doğası nasıl böyle olur merak ediyor.kuleden çıktığı o tek gün neden böyle birine güvendiğini hatırlamak istiyor ya da belki tamamen unutmak.
tüm bu sorular bir ipe bağlı kuleden aşağı sarkarken,tekrar yukarı çekmeli mi çekmemeli mi bunun cevabını arıyor.çok soru soruyor kendine,farkında ama yatağındayken yapabildiği tek şey bu.birde filmi geriye sarmak sanırım.kendini,ilk defa kulesinin taştan duvarlarının dışında ama sanki kulesinde kocaman yatağındaymış gibi güvende ,rahatlamış,mutlu,huzurlu hissettiği zaman dilimini, düşleyerek geçiriyor.
şimdi kulesinde.yeniden güvende,rahat,huzurlu,mutlu ama eksik..
3 yorum:
Ne isteriz, ne bekleriz hayattan? Kelimlere dökemesek de bunu hepimiz biliriz.
Bir zamanalar kulemiz yoktu. Ama mecbur kaldık, bulduk anahtarını, kapattık kendimizi bir kuleye... Çünkü inciniyorduk tek başımıza...
Kulede kral bizdik, kuralları kendimiz koyardık. O yüzden huzurluyduk. Ya da huzurlu olduğumuzu mu sanıyorduk?
Değildik aslında... Çünkü kral bizdik ama başka kimse yoktu ki o kulede? Yalnızdık, canımız sıkılıyordu, özgürdük ama bu bizi mutlu etmiyordu.
Ya kuleden çıkmamız, tekrar insanlara açılmamız ve birisine güvenip sevmemiz gerekiyordu.
Korkunçtu bu. İnsanlar korkunçtu çünkü. Ya tekrar acı çekersem... Ya beni yarı yolda bırakırsa... Acı çekme olasılığı büyük, risk fazlaydı. Kimi zaman kule onun için daha çekici geliyor, çıkmak istemiyorduk içinden.
Ama dışarıda hayat vardı. Kontrolü bize ait olmasa da, bazen çok çirkef olsa da bir hayat vardı dışarıda.
O gün fark ediyoruz ki, kulede olmak iyi değil. Hele de gece geldi mi... Bir çok şeye sahip, ama eksik, ama eksik... Ama eksik...
Bazen risk almak gerekir. Hayata açılmak gerekir. Kulen olmadan da seni mutlu, güvende ve huzurlu hissettirebilecek birini bulmak için mücadele etmek gerekir. Keşke kolay olsa. Ama kolay olsa, belki bu kadar değerli olmazdı, böyle mi düşünmek gerek acaba?
Seni çok tanımıyorum. Ama şuna inanıyorum ki, istediğin bir şey için elinden geleni yapabilecek birisin. "En azından denedim." diyecek ve pişmanlık duymayacak birisin. Geçmişe çok takılmaması gereken birisin. İyi birisin Damlacım :)
İyi geceler.
teşekkür ederim umut:)
çok güzel yazmışsın :)
Ne nerdeyim? :))
Yorum Gönder